Yunanistan’da toplumdan dışlanan yoksullara ve ezilenlere seçimlere bakışılarını, hangi partiye niye oy vereceklerini sorduk

Antonis Diniakos – Dimitris Michalakis

BirGün için çeviren: ONUR EREM | 27.01.2015

Yunanistan’daki seçimlerden birkaç gün önce VICE dergisi kentlerin varoşlarında dolaşarak toplumdan dışlanmış bireylere SYRIZA hükümetinden beklentilerini ve oy tercilerini sordu. İşte anlattıkları:

Nikos Papadopoulos (61):

2006’da kanser teşhisi kondu bana. Tedavisi çok masraflıydı ve iki yıl içinde elimdeki her şeyi kaybettim. Farkında olmadan kendimi boğazıma kadar borcun içinde buldum. Başlangıçta çevremdekiler yardım etti ancak onlar bağımlı olmamak için bir noktada hayır demek zorundaydım.

Bugün evsizim. Hastalığımdan önce hemşire olarak çalışıyordum, bugün çalışacak durumda değilim. Emeklilik şartlarını yerine getiremediğim için emekli de olamadım. Hayatımda ilk defa çaresizim. Son iki aydır kent merkezindeki bir hostelde kalıyor, çorbacılarda çorba içiyorum.

Bugüne kadar oy verdiğim çoğu siyasi parti beni yarı yolda bıraktı ama yine de oy vermeye gideceğim. Karşılaştığımız zorluklar ne olursa olsun insanın içinde her zaman iyi yönde değişimlerin olabileceğine dair umut kalıyor. Bu egoistçe bir umut değil, benim de iyi ve kötü dönemlerin oldu. Ama artık bu tasarruf politikasını değiştirmemiz lazım, Yunanistan’da hayat böyle devam edemez. Bu politika bizi mahvetti. Sandığa giderken protesto oyu vermek için değil bunu sonlandırmak için oy vereceğim. Kemer sıkma politikaları bizi mahvetti. Gelecekte kimsenin benim durumuma düşmemesi için oy kullanacağım.

Kostas Karahalios (69):

Ben bir Yunan Romanıyım. Thebes kentinde doğup büyüdüm. Seçimlerin hayatıma ve Yunan toplumun işleyişine gerçek bir etkisi olacağına inanmıyorum. bize verilen sözleri dinleye dinleye yaşlandım ve bütün bu sözlerin birer yalan olduğunu anladım.

Roman kampında bir hayvan gibi yaşıyoruz. Haftada dört gün polis gelip rastgele kontrol için bizi karakola götürüyor. Olimpiyat binalarına yakın olduğumuz için çadırlarımızı terk etmemizi istiyorlar. Terk edip nereye gidelim? Çocuğum, torunum ve torunum çocuğu var. Devletten yardım almadan nereye gidebiliriz? Bana onurumla yaşayabileceğim bir yer gösterin, anında buradan çıkarız.

Çocukluğumdan beri çalışıyorum, orduya katıldım, ailemi kurdum, ülkeye olan tüm ödevlerimi yerine getirdim. Şimdi tek istediğim huzur. Önceki seçimlerde Samaras’a oy vermiştim ama bu sefer SYRIZA’ya vereceğim. Bütün ailem Çipras’a oy verecek. Sonrasında bir şeylerin düzelip düzelmeyeceğini göreceğiz.

Machi Bastianou (44):

Yıllardır bir sağlık kurumundan psikolojik yardım alıyorum. Durumum çalışmaya uygun olmadığı için ailemden yardım alıyorum. Geçmişte bir gıda şirketinde çalışmış, garsonluk yapmış, evlere temizliğe gitmiş ve güvenlik görevlisi olarak da çalışmıştım. Son maaşımı aldığımda sene 2006’ydı.

Herhangi bir değişim bekliyor muyum? Ben siyasete inanmam, insanlara ve niyetlerine inanırım. Hükümetten beklentim kendilerini toplumdan dışlanmış bir halde bulan insanlara yardım etmesi ve yeniden topluma entegre olmalarına yardım etmesi. Azınlıkların yardım faaliyetlerine değil eğitime, işe ve fırsatlara ihtiyacı var. Maalesef ben hiç eğitim alamadım.

Seçimde kime oy vereceğime karar veremedim. SYRIZA’ya ve Çipras’a oy vermeyi düşünüyordum ama ateist olması hoşuma gitmiyor. Tanrı inancım çok güçlüdür, zira elimde kalan tek şey tanrı.

Spyros Zafeiratos (64):

Hayatımın çoğunu gemilerde çalışarak geçirdim, bütün dünyayı gezdim. Yabancı diller öğrendim, güzel ve egzotik topraklarda bulundum. Kaptan olarak son işimi yaptığımda sene 2002Ydi. O zamandan beri kısa süreli geçici işler bulabildim yalnızca.

Bugün işsizlik maaşlarıyla yaşıyorum, aylık yaklaşık 360 avro geçiyor elime. Kiramı ödemeye para yetmiyor, bu yüzden yerel bir STK tarafından yürütülen bir yurtta kalıyorum. Yeni hükümet nasıl olursa olsun onlardan hiçbir beklentim yok. Niyetleri ne olursa olsun, sonunda güçleri yettiği kadarını gerçekleştirebilecekler.