Binanın sakinlerinden biri, girişteki çeşmede kıyafetlerini yıkıyor

Tiflis’in en prestijli caddelerinden biri olan Chavchavadze Caddesi’nde, ülkenin en modern binaları ve en lüks mağazalarının hemen yanında yıkılmaya yüz tutmuş 4 bina yer alıyor. İlk bakışta komünist dönemden kalma, minimum alanda maksimum kişinin kalması için yapılan toplu konutlara benziyorlar.

İşsizliğin yüksek olduğu mahallede bazıları çareyi meyve satmakta bulmuş.

Bu evlerde 1992’de Gürcü kuvvetleri ile ayrılıkçı Abhazlar’ın çatıştığı Abhazya savaşından kaçan aileler yaşıyor. Savaşın sonunda 250 bin etnik Gürcü göç etmek zorunda kalırken bu insanların çoğu başkent Tiflis’e gelmişti. Göçmenlerin yaklaşık 500’ü, bu dört binada yaşıyor.

Maria’nın hayatındaki en büyük mutluluğu, kızı

Ailesi ile birlikte Abhazya’yadan kaçan Maria savaş patladığında 17 yaşındaymış. Gürcü hükümetinin üniversite yurtlarından bozarak göçmenlere verdiği ufak yurt odalarından birisine yerleşmişler. “Şimdilik idare edin, savaş bitince yeni evler inşa edip sizleri oraya yerleştireceğiz” denmiş kendilerine. Tam 20 yıldır, hükümetin bu sözü gerçeğe dönüştürmesini bekliyorlar.

Maria’nın ailesi, ufacık odalarının bir duvarını İsa’ya ayırmışlar.

Maria, kendisi gibi savaştan kaçan eşiyle de yeni mahallesinde tanışmış. Yaşadıkları bütün zorluklara rağmen hayata pozitif bakmayı başarıyorlar. “İlk başta çok zorlandık ama artık alıştık yeni hayatımıza. Çevremizde yaşayan insanlar da bizim gibi, herkesle çok iyi anlaşıyoruz” diyor Maria.

Binanın ortak tuvaleti gerçekten kötü durumda

Maria’nın yaşadığı odanın karşısında ise 5 kişilik bir aile yaşıyor. Sadece birkaç metrekarelik bu odada 5 insan yemek yiyor, uyuyor, çalışıyor ve TV izliyor. Ekonomik kriz nedeniyle hepsi işsiz kalmış. Odaların içinde tuvalet olmadığı için bütün koridorda yaşayanlarla birlikte tek bir tuvaleti kullanıyorlar.

Koridorun tabanı her adımda gıcırdayarak çöküyor. Koridorun sonundaki tuvalete yaklaşmadan burnunuzu kapatma isteği uyandıran bir tuvalet bu. “İnsanlar bu dramatik duruma alıştı artık” diyor Maria.

Binanın koridorlarında çocuk sesleri eksik olmuyor. Yoksulluğun içinde, çocuklar birbirleriyle zaman geçirirken yetişkimlerin sıkıcı dünyasından bir süreliğine de olsa uzaklaşıyorlar

Binanın dışındaysa ufak çaplı bir inşaat var: Binanın dış duvarına bitişik odada yaşayanlar minik bir balkon inşa ederek küçük odalarına birkaç metrekare katmak için uğraşıyorlar. Geri kalan herkes ufak odalarıyla yetinmek zorunda. Her şeye rağmen, hükümetin 20 yıl önce söz verdiği ama hâlâ teslim etmediği evleri beklerken içlerinde bir umut var.

Maria her sabah erken saatte kalkarak dişçi kliniğindeki temizlik işine gidiyor. Bir işi olduğu için kendini binadaki işsiz çoğunluktan daha şanslı görüyor